Διαβάζω ότι η Κίνα σύντομα θα θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα με την ονομασία “κοινωνική πίστωση”. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα μαζικού ελέγχου της συμπεριφοράς των πολιτών, σε πραγματικό χρόνο, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Ένα πρόγραμμα με το οποίο ουσιαστικά θα επιβάλλει ψηφιακή δικτατορία. Όπως το σενάριο της πολιτικοποιημένης αμερικανικής ταινίας “In Time”, με τις πολλαπλές παραβολές και αναγωγές στα αίτια της σύγχρονης οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που οι παπαγάλοι της νέας εποχής (δημοσιογράφοι, κοινοβουλευτικοί, επιχειρηματίες και διανοούμενοι), μιλώντας κατ΄επιταγή των εμπνευστών της, κάνουν λόγο για την ανάγκη παγκόσμιας συνεργασίας. Μια εποχή που 2.153 δισεκατομμυριούχοι έχουν στην κατοχή τους περισσότερα από το 60% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ την ίδια ώρα εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας, πένονται.
Η νέα “κανονικότητα”, όπως όλες οι αναλύσεις των ειδικών και οι δείκτες της οικονομίας συνολικά μαρτυρούν, θα έχει βαθιά ύφεση και συνακόλουθα παρατεταμένη λιτότητα. Θα τη συνοδεύουν δυστυχώς φτώχεια και μισθοί πείνας, εργασιακός μεσαίωνας και στρατιές ανέργων. Θα τη χαρακτηρίζουν η συρρίκνωση και η αμφισβήτηση δικαιωμάτων, η περιφρόνηση, η απορύθμιση και η παράλυση των θεσμών. Θα προσδιορίζεται από ανέλεγκτες κοινωνικο-πολιτισμικές ωσμώσεις και μετακινήσεις πληθυσμών. Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται είναι, κατά πόσο αυτή η ιδιαίτερη εποχή θα παρασύρει τη χώρα ήτοι θα επηρεάσει τη δομή και τη λειτουργία της. Ο Έλληνας, όπως έχει αποδείξει αυτή η περίοδος του υποχρεωτικού εγκλεισμού στο σπίτι, διαθέτει αποφασιστικότητα, πειθαρχία και ευθύνη.
Προτάσσει το εμείς κι όχι το εγώ όταν τα γεγονότα το επιτάσσουν, ξέρει να συνεργάζεται. Κατά κύριο όμως λόγο είναι φίλος της ελευθερίας, η φύση του αντίκειται σε κάθε μορφή εξαναγκασμού, απαγόρευσης και περιορισμού. Διερωτάται λοιπόν γιατί πρέπει η ελληνική κοινωνία να πληρώσει το μάρμαρο και το γεγονός ότι κάποιοι, επιλήσμονες του χρέους τους προς τον άνθρωπο, τον πολίτη και την πατρίδα, δεν φρόντισαν στο χρόνο που έπρεπε, με την αβάντα των οικονομικών πόρων στη διάθεσή τους, να αποκτήσει η χώρα ένα αξιοπρεπές εθνικό σύστημα υγείας. Να επανδρώσουν τα δημόσια νοσοκομεία με σύγχρονες Μ.Ε.Θ. και λοιπές απαραίτητες υποδομές. Αυτό φοβούμαι το τίμημα πληρώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία με ανυπολόγιστο οικονομικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό κόστος, την έλλειψη βούλησης του πολιτικού προσωπικού και την απουσία σύγχρονων υποδομών ενός γερασμένου συστήματος υγείας με οριακές αντοχές…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
