Κατανοώ ότι η έλλειψη αυτοκυριαρχίας από έναν άνθρωπο τον οδηγεί ενίοτε σε σύγχυση ή γκάφα, όχι όμως έναν οργανισμό, όπως το υπουργείο Εξωτερικών μιας χώρας, με την στελέχωση, την εμπειρία χειρισμού ειδικών υποθέσεων και την ευρεία κατανόηση στη χρήση της γλώσσας.
Ο χαρακτηρισμός, όμως, της εθνοκτόνου συμφωνίας των Πρεσπών ως “ιστορικής”, από τους σφοδρούς πολέμιους του χθες άλλως τους υπερασπιστές της εθνικής και ιστορικής μνήμης, που υπήρχε στο αρχικό κείμενο της κοινής ανακοίνωσης Ελλάδας και ΗΠΑ μετά τη συνάντηση Δένδια – Πομπέο, δε συνιστά κακοποίηση της αλήθειας ούτε προϊόν διαστρέβλωσης της πραγματικότητας αλλά έκφραση της πεποίθησης (ΚΑΙ) της σημερινής ηγεσίας του υπουργείου εξωτερικών της χώρας. Τουναντίον, σε σύγχυση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας οδηγεί η άμεση απαλοιφή του χαρακτηρισμού αυτής της συμφωνίας ως “ιστορική” από το αρχικό κείμενο, που έκανε αμέσως μετά τις εύλογες αντιδράσεις το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Αντιλαμβάνομαι το λόγο για τον οποίο πολλές αλήθειες σήμερα περιθωριοποιούνται υπό το βάρος της ροής των κλονιστικών γεγονότων για τον κορωνοϊό, αλλά το να ψεύδεται κανείς για κάτι τόσο ιερό, επικαλούμενος τάχα το κυβερνητικό του καθήκον, συνιστά ωμή πρόκληση σε βάρος της συνείδησης των πολιτών, περιφρόνηση της αλήθειας και ευθεία υποτίμηση, που αγγίζει τα όρια της ύβρης, κατά της νοημοσύνης τους. Ο μεγάλος εχθρός της αλήθειας, λέει ο Τζων Κέννεντυ, δεν είναι το εσκεμμένο, πλαστό κι ανέντιμο ψέμα, όπως στην προκειμένη περίπτωση, αλλά ο επίμονος, πειστικός και ρεαλιστικός μύθος.
Δυστυχώς όμως για τη χώρα κάποιος μαρτύρησε και η μαρτυρία του, παρά την έκδηλη εκκωφαντική σιωπή των πρωταγωνιστών αυτού του θλιβερού επεισοδίου, είναι πιο ισχυρή από το μύθο που ελάχιστοι ακόμη υπερασπίζονται και αναπαράγουν από τα μέσα της χώρας…
