Σε κλίμα συγκίνησης και σεβασμού τιμήθηκε σήμερα η μαύρη επέτειος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στην Κρύα Βρύση, στη διάρκεια εκδηλώσεων μνήμης που διοργάνωσε η Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας σε συνεργασία με το Δήμο Πέλλας και τους Προσφυγικούς και Ποντιακούς Συλλόγους Πέλλας. Για τα τραγικά γεγονότα, που αποτέλεσαν μία από τις πιο ματωμένες σελίδες στην ιστορία του ελληνισμού, μίλησε ο Αντιπεριφερειάρχης, Ιορδάνης Τζαμτζής, αμέσως μετά την επιμνημόσυνη δέηση που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Γεννήσεως του Σωτήρος, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των 353.000 αδικοχαμένων Ελλήνων του Πόντου.
Ομιλία του Αντιπεριφερειάρχη, Ιορδάνη Τζαμτζή για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Η σημερινή ημέρα μας καλεί σε ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης, πίσω, στα μαύρα χρόνια του ξεριζωμού των Ελλήνων απ’ τα άγια χώματα του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Μας καλεί να ξεφυλλίσουμε, με βαριά καρδιά, οδυνηρές σελίδες της ιστορίας μας, ποτισμένες με αίμα αθώο, ελληνικό και με πόνο ανείπωτο.
Να ξετυλίξουμε μνήμες, που δεν τις χωρά ανθρώπου νους.
Να θρηνήσουμε για τους νεκρούς μας που έμειναν πίσω, άταφοι, βορά στα όρνεα και στα άγρια θηρία.
Και για άλλη μία φορά, να υποβάλουμε τα σέβη μας στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής, που δε λογαριάζει το θάνατο μπροστά στην Πατρίδα και την Πίστη στο Θεό.
«σον πόλεμον τραντέλλενας, ρωμαίικον παλικάρι…»
Δεν υπάρχει σπιθαμή της ιερής γης του Πόντου, που να μην αποτελεί τόπο μαρτυρίου. Δεν υπάρχει εκκλησία, σχολείο, σπίτι, πλατεία, βουνό, χαράδρα που να μην ποτίστηκε και καθαγιάστηκε με το αίμα των αθώων νεκρών μας.
Σαστίζει ο ανθρώπινος νους, με τις μεθόδους και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι για να εξοντώσουν τον ελληνισμό: ομαδικές σφαγές, απαγχονισμοί, βιασμοί, αρπαγές περιουσιών, λεηλασίες, πυρπολήσεις, εξορίες, καταναγκαστικά τάγματα εργασίας, βασανισμοί, λιμοκτονίες.
«Τούρκοι διαβήκαν – Χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα…»., έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ περιγράφοντας τη διαχρονική βαρβαρότητα των Τούρκων.
Ισοπέδωσαν εκκλησίες, σπίτια, σχολεία, τα πάντα. Δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Προσπάθησαν να ξεριζώσουν την Ελλάδα, που άκμαζε εκεί έντεκα αιώνες, πριν να έρθει ο Χριστός στη γη.
Πάνω σ’ αυτά τα ελληνοχριστιανικά ερείπια, που αναβλύζουν Ελλάδα και Ορθοδοξία, έστησαν οι Τούρκοι την τουριστική τους ανάπτυξη στα χρόνια που ακολούθησαν.
Από τη Σμύρνη έως τον Πόντο και από την Καππαδοκία έως την Ανατολική Θράκη, ο τουρκικός πολιτισμός βασίζεται στον πλούτο των ελληνικών μνημείων.
Κατά χιλιάδες συρρέουν οι προσκυνητές στο Μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, στην Αγία Σοφία και στο Φροντιστήριον Τραπεζούντος, στον Άγιο Νικόλαο και στο Ημιγυμνάσιον της Κερασούντος και σε αμέτρητα άλλα μνημεία.
Λίκνο του πολιτισμού ήταν ο Πόντος, των επιστημών αλλά και της Ορθόδοξης πίστης μας.
Πατρίδα Αγίων και Μαρτύρων.
Όσο οι Τούρκοι εφάρμοζαν λυσσαλέα το σχέδιο εξόντωσής τους, οι πρόγονοί μας, μάζευαν τις εικόνες των Αγίων τους, τις φορεσιές και τα βιβλία τους και όλα όσα συνέθεταν τον πολιτισμό τους, ό,τι θα μπορούσε να τους κρατήσει όρθιους και δυνατούς.
Δεν ήθελαν να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι η φυγή τους ήταν οριστική. Ένας πρόσφυγας του Πόντου περιγράφει εκείνες τις δραματικές στιγμές.
«Επήεν να δεαβαίν’ ο νους ιμ’. Εκλίστα κά’ κι εφίλεσα τό χώμαν καί τα χορτάρεα. Εσ’κώθα έφυγα και οπίσ’ άλλο ‘κι ετέρεσα. Τά δάκρεα μ’ ετσουρώθαν και η καρδία μ’ πολλά αιματώθεν.»
Ο αφανισμός των Ελλήνων του Πόντου από τις βάρβαρες ορδές του Κεμάλ, παραμένει στη συλλογική μνήμη, ως ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα του προηγούμενου αιώνα, για το οποίο τόσα χρόνια μετά, δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.
Η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι απλά επέτειος μνήμης και απόδοσης τιμών στους νεκρούς και τους ξεριζωμένους προγόνους μας.
Είναι ημέρα εθνικής συνείδησης, και έτσι θα πρέπει να την κρατάμε στην ψυχή μας, κάθε μέρα , ζωντανή και αέναη ιστορική μνήμη.
Γιατί η Μνήμη,
είναι Ταυτότητα, Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια…
Οφείλουμε να αντισταθούμε στη λήθη, που βολεύει εκείνους που εγκλημάτησαν και προσπαθούν τώρα να διαστρεβλώσουν την ιστορία.
Μέχρι τις μέρες μας, εμείς, οι απόγονοι εκείνων που βίωσαν αβάσταχτες θηριωδίες , διατηρούμε άσβεστη τη φλόγα της ποντιακής κληρονομιάς τους, δίνοντας αγώνες για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και όλων των Ελλήνων της καθ ημάς Ανατολής.
Αν και η Τουρκία αρνείται με μένος την ύπαρξη Γενοκτονίας και σε πείσμα όλων αυτών που αρνούνται να αποδεχτούν τον όρο «γενοκτονία», οι μαρτυρίες και τα στοιχεία είναι αδιάσειστα:
–353.000 Έλληνες Χριστιανοί του Πόντου εξολοθρεύτηκαν
–815 χωριά ανασκάφηκαν
–1.134 εκκλησιές καταστράφηκαν
–960 σχολεία γκρεμίστηκαν
–Και 400.000 ξεριζωμένοι Πόντιοι έφθασαν στην ελεύθερη Ελλάδα.
Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για βάναυση γενοκτονία, γιατί υπήρξε προσχεδιασμένη, συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια, εξόντωσης μιας εθνικής πληθυσμιακής ομάδας, των Ελλήνων του Πόντου και όλης της καθ ημάς Ανατολής.
Αγαπητές συμπολίτισσες, αγαπητοί συμπολίτες
H προσπάθεια αφανισμού των χριστιανών της περιοχής του Πόντου, είχε ξεκινήσει ήδη από το 1911, με την απόφαση που πήραν οι τρεις Πασάδες Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ σε συνέδριο των Νεότουρκων στη Θεσσαλονίκη.
Απόφαση για εξόντωση, η οποία και δυναμώθηκε το 1914 με τον οικονομικό πόλεμο και την καταλήστευση των ελληνικών περιουσιών, με τις επιθέσεις και λεηλασίες από οργανωμένες συμμορίες, τους τσέτες, τις εξορίες, τις ομαδικές εκτοπίσεις, τα τάγματα εργασίας, τα τρομακτικά Αμελέ Ταμπουρού και τις πορείες σε απόμακρες περιοχές της Ανατολίας, από τις οποίες ελάχιστοι επέζησαν.
Η σκληρότερη όμως φάση της Γενοκτονικής εκστρατείας, άρχισε στις 19 Μαΐου 1919, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, με άδεια του Σουλτάνου, και κράτησε μέχρι το 1923.
Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού κράτησε 8 χρόνια, και δεν συμμετείχαν μόνο «άτακτοι τσέτες», αλλά και το επίσημο τουρκικό κράτος.
Συγκεντρώνει λοιπόν, όλα τα ιστορικά και νομικά χαρακτηριστικά, για να θεωρηθεί επίσημα και διεθνώς Γενοκτονία…
Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς;
Τις εκτελέσεις των επιφανών Ποντίων, βουλευτών, τραπεζιτών, δασκάλων, παπάδων, δημοσιογράφων;
Τους διωγμούς και τους φόνους απλών ανθρώπων;
Τις αρπαγές και τους βιασμούς των γυναικών, τις αρπαγές και σφαγές μικρών παιδιών;
Τις εκκενώσεις και πυρπολήσεις ολόκληρων πόλεων και χωριών;
Τις λυσσαλέες καταστροφές εκκλησιών και μοναστηριών, τους ομαδικούς εξισλαμισμούς;
Τα πτώματα των απαγχονισμένων, κρέμονταν σε δέντρα επί μακρό χρονικό διάστημα, προς παραδειγματισμό.
Αξίζει να ακούσουμε τη συγκλονιστική περιγραφή Αμερικανίδας δημοσιογράφου, η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων .
“Χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες. Τα παιδάκια έσκυβαν και έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για να αποφύγουν τα χτυπήματα.
Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχθηκε το ξίφος στην καρδιά και έπεσε κατά γης. Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στη Σεβάστεια σε τριάντα χιλιάδες”, καταλήγει η Αμερικανίδα δημοσιογράφος.
Η Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου ήταν μέρος του ευρύτερου Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος και χρησιμοποιήθηκαν πρωτοφανείς μέθοδοι για την εξόντωση των Ελλήνων, όπως η εκτόπιση των πληθυσμών μέσα στο χειμώνα και η αποστολή τους στα «τάγματα εργασίας».
Οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες, των γυναικόπαιδων και των γερόντων μέσα στο χιόνι, αποσκοπούσαν στη φυσική εξόντωση των ανθρώπων.
Δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου, περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, τον εξευτελισμό, την πείνα…
Οι άνθρωποι πέθαιναν καθ’ οδόν…
Αυτά και πολλά χειρότερα, υπέστησαν οι μαρτυρικοί πρόγονοί μας.
Για να είμαστε λοιπόν ακριβείς, οι 353.000 άνθρωποι δεν «ΧΑΘΗΚΑΝ» , όπως ακούμε να λέγεται συχνά , ακόμη και από χείλη Ελλήνων, αλλά δολοφονήθηκαν, σφαγιάστηκαν, βιάστηκαν στυγνά, προσχεδιασμένα, μελετημένα και οργανωμένα.
Τα θύματα της Γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το Ποντιακό αντάρτικο, που είχε το χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης.
Τον επίλογο της Γενοκτονίας, ακολούθησε η συνθήκη της Λωζάνης και η επιβολή από τη διεθνή κοινότητα, της υποχρεωτικής ανταλλαγής εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι Πόντιοι θα αναγκαστούν να αναζητήσουν νέες πατρίδες, με το κύριο σώμα του Ελληνισμού του Πόντου να καταφεύγει στη μητέρα Ελλάδα, αλλά και μια μερίδα να εγκαθίσταται στις νότιες περιοχές της Ρωσίας.
Οι πρόσφυγες Πόντιοι που ήρθαν στην Ελλάδα, ήταν 400.000.
Μαζί με τους Μικρασιάτες και τους Θρακιώτες, ανέρχονταν σε περίπου 1.500.000 ψυχές.
Σε άγνωστο τόπο, σε άγνωστη γη, αγωνίστηκαν σκληρά, ξανάφτιαξαν τη ζωή τους, όμως δεν ξέχασαν τις πατρογονικές εστίες.
Δύναμη των καθημαγμένων Ελλήνων του Πόντου, ήταν η ιστορία τους, οι ρίζες τους, το εθνικό τους φρόνημα, η αδάμαστη Ελληνική ψυχή.
Πέρασαν από στεριές και πέλαγα, και έφθασαν στην πατρίδα της πατρίδας τους.
Επούλωσαν πληθυσμιακά κενά και θωράκισαν αμυντικά τις περιοχές της Θράκης και της Μακεδονίας.
Ξεριζωμένοι από την Ανατολή, ρίζωσαν στη Δύση, σε χώματα δύσκολα και συχνά αφιλόξενα.
Σκούπισαν τα δάκρυα τους και σήκωσαν τα μανίκια.
Η εργατικότητα, η οξύνοιά τους, η έντονη επιχειρηματική δράση και η προκοπή που τους διέκρινε, συνετέλεσαν στο μέγιστο βαθμό, στην ανάπτυξη της οικονομίας της Ελλάδας.
Οι Έλληνες, άφησαν πίσω τους τα ματωμένα χώματα του Πόντου, αλλά πήραν μαζί τους στη μητέρα πατρίδα , τον Πολιτισμό του , το Πνεύμα του, τις Παραδόσεις του.
Η μουσική, οι χοροί, η διατροφή, η ενδυμασία των Ποντίων, εμπλούτισαν την ελληνική παράδοση.
Από τον πόνο και την απελπισία τους, αναδύθηκε όραμα ελπίδας και αισιόδοξο μήνυμα εθνικής αναγέννησης.
Έτσι έγιναν το σύμβολο της ελεύθερης και αδούλωτης Ελληνικής ψυχής αλλά και της δημιουργικής δράσης, που δεν σταματάει πουθενά, δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς, χτίζοντας τα καινούργια και τα γερά, με τη σκέψη στο παρελθόν αλλά με το βλέμμα σταθερά στο μέλλον.
Συμπολίτισσες συμπολίτες
Το ηθικό χρέος της Ιστορικής μνήμης, μας βαραίνει όλους, και κυρίως τις νεότερες γενιές.
Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, των Μικρασιατών, των Θρακών, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Πρέπει να κρατήσουμε την ιερή φλόγα της μνήμης, άσβεστη.
Ο δικός μας πολιτισμός, το ήθος και οι αρχές μας, δεν επιζητούν εκδίκηση.
Ζητούμε μόνο, την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και την ηθική δικαίωση .
Και δίνουμε ιερή υπόσχεση, ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα, μέχρι την τελική παγκόσμια αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και όλων των Ελλήνων της καθ ημάς Ανατολής.
Για να πραγματωθεί, το αισιόδοξο μήνυμα της Ποντιακής Μούσας,
«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο».
Αυτό είναι το xρέος τιμής απέναντι στους προγόνους μας που πέθαναν, για να παραμείνουν Έλληνες και Χριστιανοί.
Αιωνία η μνήμη τους. Αθάνατοι.
